สวัสดีครับ

       จากประสบการณ์ส่วนตัว ผมได้ข้อสรุปว่า แม้ว่าเรารู้แกรมมาร์จากตำรา แต่เราจะแม่นแกรมมาร์ก็ต่อเมื่อสังเกตเมื่ออ่าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่อง tense ซึ่งเป็นเรื่องที่มีรายละเอียดเยอะ และถ้าอ่านข่าวหรือบทความข่าวก็จะมีแง่มุมของ tense ให้ดูมาก เพราะเนื้อข่าวมีทั้งนำเอาคำพูดของผู้ถูกสัมภาษณ์มาเขียนตรง ๆ ใน "เครื่องหมายคำพูด", หรือนำมาดัดแปลงหรือเล่าต่อโดยใช้ภาษาของผู้สื่อข่าว, มีทั้งเรื่องกฎระเบียบซึ่งเป็นจริงเสมอ, และยังมีแง่อื่น ๆ อีก เพราะฉะนั้น

• ในข่าวจึงมีทั้ง 3 กาล คือเรื่องที่เป็นเวลาในอดีต ซึ่ง verb จะเป็นช่อง 2 หรือเติม –ed
• เรื่องที่เป็นเวลาในปัจจุบัน ซึ่ง verb มักเป็นช่อง 1 หรือเติม –s  
• เรื่องที่เป็นเวลาในอนาคต ซึ่ง verb มักนำหน้าด้วย will
• Tense ที่เป็น past, present และ future นี้ ยังซอยออกไปอีกอย่างละ 4  คือ simple, continuous, perfect และ perfect continuous

 แต่ว่า มันยังมีเรื่องอื่น ๆ อีก เช่น

• เติม –ed ที่ไปเกี่ยวกับเรื่อง passive voice, เรื่อง past participle, เรื่อง verb พิเศษ ที่มีความหมายว่า “ทำให้”, หรือ“รู้สึก”, หรือบางทีก็เป็น adjctive
• และเรื่องเติม –ing ท้าย verb พิเศษแล้วแปลว่า “น่า” และอาจจะทำให้เรางงว่า มันเป็น continuous หรือเปล่าเนี่ย, และบางทีก็ต่อท้าย verb เป็น present participle
• และ verb ที่ผสมกับ –ed หรือ –ing ยังสามารถแปลเป็นไทยว่า “ที่”, “ซึ่ง”, “อัน” ชวนให้งงมากขึ้น

♦เรื่อง present และ past participle ซึ่งพออยู่ในประโยค มักจะแปลเป็นไทยว่า "ที่","ซึ่ง","อัน" ผมอธิบายไว้แล้วที่บทความนี้:คลิก

       ที่พูดมาข้างต้นนี้เป็นเพียงตัวอย่างเท่านั้น  ซึ่งผมกำลังจะบอกท่านว่า แม้เราตั้งใจจะสังเกตเรื่อง tense ก็ยังมีหลักแกรมมาร์อื่น ๆ เสนอหน้ามาให้ดูอีกเยอะแยะ และชวนงงง่ายถ้าไม่แม่น

      แต่การแม่นจากการอ่านตำรามีค่าน้อยถ้าไม่ฝึกจิกและจับหลักให้เห็นชัด ๆ เมื่อเราอ่าน มันเหมือนตำรวจที่ซ้อมยิงปืนในสนามซ้อม  กับตำรวจที่ออกจับผู้ร้ายซึ่งพกปืนยิงสวนตำรวจได้, มันยากต่างกัน,  ถ้าเราผู้เรียนแกรมมาร์ไม่ยอมจิกจับของจริงเวลาอ่าน ก็คงเก่งยาก

       วันนี้ผมขอนำบทความข่าวจาก นสพ. Bangkok Post สัก 1 บทความมายกตัวอย่างเรื่อง tense เนื้อหาพูดถึงเรื่องที่พรรคประชาธิปัตย์ออกหนังสือเปิดโปงเรื่องที่ผู้แต่งอ้างว่ารัฐบาลคุณยิ่งลักษณ์ทุจริตเรื่องการประกันราคาข้าว  ผมขออนุญาตไม่แปลและไม่สรุปแล้วกันนะครับ (หมายเหตุอย่างจริงจัง: ตัวอย่างนี้ นำมาใช้เพื่อการศึกษาเท่านั้นครับ ไม่มีเจตนาจะสื่อว่าใครถูกใครผิด ใด ๆ ทั้งสิ้น)

       ผมไม่ขออธิบายมาก  เพราะเท่าที่ผ่านมา พออ่านคำอธิบายเรื่องแกรมมาร์ของตัวเองทีไรก็รู้สึกว่ามันน่าเบื่อทุกครั้ง แต่ผมขอใช้สีแทน ตามข้างล่างนี้ นี่เป็นตัวอย่างของการฝึกสังเกตการใช้แกรมมาร์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่อง tense

      และ♥ผมขอยืนยันว่า ทุกครั้งที่ท่านอ่านภาษาอังกฤษและสังเกตทำนองนี้ ท่านจะแม่นแกรมมาร์ขึ้นเยอะ แต่ถ้าท่านสังเกตไม่ออก นี่มันบอกแล้วว่า ท่านต้องกลับไปทบทวนแกรมมาร์อีกสักหน่อย♥

---

 สังเกตตามสีข้างล่างนี้ครับ

• Past tense
• Present tense
• Future tense
• participle [ทั้ง past participle(-ed/ช่อง3) และ present participle (-ing)]
• preposition + Ving (ขีดเส้นใต้, คือ verb ถ้าตามหลังบุพบท ต้องเติม ing)
• intinitive นำหน้าด้วย to (กรณีนี้ ผมปล่อยไว้ตามเดิมของมัน)

---

 พาดหัวข่าว:

Pheu Thai shoots itself in the foot

ที่มา:

http://www.bangkokpost.com/opinion/opinion/431017/pheu-thai-shoots-itself-in-the-foot

       Mother nature is always fair to Thailand. It gave us Thaksin Shinawatra and then it sent us Prayuth Chan-ocha. 

      It gave us Sia Piak, Sia Pieng, Je D and more. But then it also sent to us one medical doctor who could diagnose just what these people have done.

      The Pheu Thai Party cried foul on Wednesday and Thursday over an event run by the Democrat Party for the launch of a book. It challenged coup leader Gen Prayuth to take action against the Democrats for defying martial law rules barring political gatherings of more than five people. On that Wednesday at the Democrats' head office, there were — quite blatantly — more than five people gathered for the book launch.

       Gen Prayuth is smart enough not to fall into the political trap set by Pheu Thai and in fact is looking not a little annoyed about it all. He made clear in his weekly address on Friday that it was not his business.

 

       "Regarding publications, it is a political issue. I am not going to involve myself in this dispute. Please ensure that any publications are just and fair to both sides. The legal team will use laws and evidence to prove their case rather than take the publications into account. It is a legal matter," he said.

       He was talking about publications in plural. But in fact, in the present political context, the reality is, it is only about one: The Epic Rice Scheme written by Dr Warong Dechgitvigrom, a Democrat politician and physician by training.

       What Pheu Thai is seriously worried about is not the launch event. It's about what is inside that book.

       When Pheu Thai was on the campaign trail during the 2011 election, the party (including Yingluck Shinawatra) promised farmers to buy every grain of their rice for 15,000 baht a tonne. That ultra-populist policy easily carried them into parliament. Nobody argued a doomsday scenario for the rice-pledging scheme — especially the big wigs in Pheu Thai.

      Politically, the party committed a fatal error in trying to rush Thaksin's return home through the disgraceful amnesty bill. Economically, the rice scheme was even more fatal to it.

      The country is still licking its wounds from the losses and the damage caused by this policy.

      The book by the former Democrat member for Phitsanulok is a perfect reminder of what happened and what went wrong with the scheme. And it appears just as the country watches what will happen to Ms Yingluck, who chaired the National Rice Policy Committee, and those people involved in it.

      The book pieces together key actors and motives behind the launch of the policy and explains alleged corruption at every step, from the very beginning of the process to the end — from the fake registration of farmers to the fake government-to-government rice deals.

      The hardest part of Dr Warong's effort was to put the jigsaw together to establish the links among those involved in pocketing money from Pheu Thai's flagship policy. What was equally important was to write it for laymen who are confused by figures.

      One good thing to arise from the book is the references to decent civil servants who cannot abide corrupt politicians at their ministries. They supplied information to Dr Warong while keeping themselves below the radar for the sake of their careers. His attempts to shed light on the scheme would have been incomplete, or even gone nowhere, without the help of those anonymous insiders.

      Pheu Thai reacted angrily to the Democrat Party because the book revisits its mistakes and hidden motives behind the scheme, which it wants quickly forgotten. Dr Warong is right in thanking Pheu Thai for helping him to promote the book by attacking it.

      Nipon Poapongsakorn of the Thailand Research Development Institute calls Dr Warong the "Sherlock Holmes of the rice-pledging scheme" for his investigation. Those who follow the trials of the fictional detective are familiar with the end of every story: Bad guys never walk free.

      The book is out but the rice scheme folly is not over. It is writing its final chapters, and this time the plot is about justice. Nobody knows how this will end as anything can happen.

      The only thing that won't change is karma.

Saritdet Marukatat is digital media news editor, Bangkok Post.